Uzun zamandır yazamadığım doğrudur. Sanmayın ki hayatımızda heyecanlı gelişmeler olmuyor. Oluyor elbette fakat annenizin yazacak zamanı hiç olmuyor. Hatta çoğu şeye zaman bulamıyor anneniz. Günler akıp gidiyor...
Küçük prenslerim, havanın soğuması ve erken kararması ile birlikte bunalım sezonu açılmış bulunmakta. Hiçbir şeye yetişememek yeni bir his değil benim için. Doktora tezimi yazarken de sayısız kereler isyan etmişimdir "hayatım geçiyor" diye. Fakat artık hayatımda siz varsınız ve sizin olduğunuz bir hayatın hızla akıp geçmesi ve benim yeteri kadar sizlerle olamadığım gerçeği beni derin bir suçluluk duygusuna itiyor. Peki duygu girdabına kapıldığım anlarda ne yapıyorum? Kendi kendime tekrar ediyorum neşeli böceklerim: Mutlu anne mutlu çocuk! Kendine yeten anne kendine yeten çocuk! O zaman çalışmaya, üretmeye, var olmaya devam!!
