Sevgili Ozan ve Emre,
28-29 Kasım 2015 tarihleri arasında Kemer Country'de Başbakanlık Atlı Engel Atlama Yarışı vardı. Ne şanslısınız ki babanızla birlikte yağmur demedik çamur demedik, erken demedik geç demedik İstanbul'un bir ucundan bir diğer ucuna sırf en sevdiğiniz hayvanlar arasında ilk üçe oynayabilecek atları canlı görün, sevin ve tanıyın diye sizleri bu organizasyona götürdük atsever yavrularım. Gelin görün ki, halkım görmemişinin dayanılmaz hafifiliğini hesaba katmamışız.
Bir kere Başbakanlık adını taşıyan bir organizasyon olmaktan çok uzak göründü gözüme etkinlik. Düzen yoktu ortada, yani doğru düzgün bir organizasyon yoktu. Engelleri ayarlayanlardan tutun, alanı hazırlayanlara kadar herkes ayrı bir telden çalıyordu. Engelleri silen emekçilerin ellerine o soğukta birer eldiven ayarlamayı bırakın, üstlerine onları sıcak tutacak tek tip bir mont ya da rüzgarlık vermeyi bile akıl edememişler. Evde ne bulduysa üstüne geçirmiş gelmiş bir grup genç ve çocuk alana girip o soğukta ellerini kovalara daldıra çıkara engelleri siliyordu. Bir ülke için önemli sayılabilecek bir kupada hizmet veren görevlilerden çok, mahallenin tonton siması Rıza amcanın arabasını yıkamak için biraraya gelmiş mahalleli gibi görünüyorlardı. Onlar çıplak ellerini suya daldırdıkça ben üşüdüm böceklerim. Üzüldüm fakat onlar ekmek parası kazanıyorlardı alınlarının teriyle, utanacak bir durum yoktu onlar adına. Esas seyirci tarafında olan bir dolu tip adına utandım.
Bir spor müsabakası olmasına ragmen hatta bir kupa organizasyonu olmasına ragmen çok az insan bunun bilincindeydi sanki. ne yazık ki, neler oluyor diye yarışla ilgilenmekten çok cemiyette görünmek, selfie çekmek, atçılık kıyafeti giyip etrafa fiyaka yapmakla meşgul olanların sayısı çoktu. Bir grup vardı ki, özellikle ilgimizi çekti. Arkamızda oturan üç kadın ve bir adam oturduklarından itibaren kendilerinden bahsettiler. Atı bunu üstünden atıyormuş da, bu onu satmış, kiralık ata biniyormuş falan filan. Bize ne tabii de o kadar sesli konuşuyorlardı ki, insan ister istemez duyuyor. Sonra bu adam ve iki kadın sigara yakmazlar mı! Mekan kapalı. Hemen ön sıralarında siz oturuyordunuz hayvansever böceklerim ve etrafta her yaştan çocuk vardı. Kaldık mı dumanın ortasında! Ve hepimiz biliyoruz ki, yasaya göre üstü açık olmayan mekanlarda sigara içilemez, hatta üst açıklığı bile bazı kurallara bağlı: stadların da üstü açık ama oralarda da içilemiyor, değil mi? "Affedersiniz, burada sigara içilebiliyor mu?" diye sordum. Çünkü ben sizleri hava alın diye ormanın içine götürmüşüm, bir spor müsabakası izleyin, hayvanları görün ve sevin diye oraya kadar gelmişim. Dumanaltı olalım diye oraya kadar gitmemize gerek yok! Adam demez mi, "herkes içiyor". O zaman herkes yanlış yapıyor. Yasa falan hak getire. Kim kime dumduma. Orada oturmakta olan genç bir oğlan "evet, bayan haklı, içilmemesi lazım" dedi. Neyse, tam bu konuşmalar olurken az sonra yarışa katılacak olanlar kenarda belirdi ve bir de ne göreyim : Bazılarının ellerinde sigara! Kenarda beklerken sigara içiyorlardı, gözlerime inanamadım. Bir futbolcunun bekleme kulubesinde elinde sigarayla sahaya çıkmaya hazırlandığını düşünsenize. Güler misin ağlar mısın?
Neyse, yarış başladı birtanelerim. Çok sevindiniz atları görünce, alkışladınız, AT!! diye bağırdınız. Heyecanlandınız. Arkadaki kadro demez mi "yarışçının dikkatini dağıtıyor! Çocukların gelmemesi lazım böyle organizasyonlara" diye. Aklı sıra, sigara içmemesi gerektiği için uyarılmasının rövanşını alacak.
Yok iki gözüm, gelsinler çocuklar. Hem de sık sık gelsinler. Her yere gitsinler yani. İleride sizin gibi olmamak için gitsinler. Medeni ülkelerdeki yaşıtları gibi hayvanları sevsinler, empati kursunlar. Hiçbir canlıya zarar vermemeyi düstur edinsinler. Uyarılmadan acaba etrafa zarar veriyor muyum diye düşünebilsinler. Bencil olmasınlar. En önemlisi de sonradan görmüş olmasınlar. Çünkü sonradan görmemenin cefası etrafındakilere düşüyor.
Babanızla "sizsiz" ilk tatil kaçamağımızı 2015 yılının 14 Şubat'ında sevgililer gününde yaptık." Önce arabayla Yunanistan sonra arabayla Bulgaristan daha sonra uçakla Amsterdam mı olsa acaba istikamet" diye bir türlü karar veremezken kendimizi haftasonu kaçamağı yapmak üzere Münih-Salzburg yolunda bulduk.
Belki de soğuga karşı ilk önyargımız böyle oluşmuştur. Misal ; hava biraz soğudu mu benim aklıma hemen elinde bir fincan çay ya da kahve, ayakları uzatıp kitap okumak gelir. Buralarda pek öyle değil, herkes dışarılarda. Hatta surf yapma telaşında! Sizin soğukla ilişkiniz nasıl olacak acaba, sıcak gülüşlülerim. 
Salzburg'a yolunuz düşerse Mozart'ı ziyaret edin. Mozart Cafe'de "Nockerl" yiyin mutlaka. İçi bir zamanlar anneannenizin yaptığı bezelerin tadında bir tatlı "nockerl". Kalorisi bol, o yüzden tüm eski şehir boyunca yürüyün. Biz babanızla öyle yaptık. Çok da memnun kaldık. Eski ama eskimeyen bir şehirde eski ama eskimeyen aşkımızı bir kere daha tazeledik. Daha ne olsun? 
İlk doğumgünü partinizi düzenledik. Kadıköyde (babanızla tanıştığımızda ve evliliğimizin ilk yılında orada oturuyorduk) tüm aile üyelerimiz ve yakın arkadaşlarımızla bir araya gelip kahvaltı ettik. Doğumgünü kahvaltısını düzenlediğimiz mekana hamileyken de çok giderdim. Sizin için de tanıdık bir mekanda oldu ilk partiniz. Ballar, börekler, çörekler yedik. Kaloriler biz yetişkinlere oyuncaklar siz çocuklara yadigar kaldı.
Neyse konu başlığına dönecek olursam, bir aydır yürüyorsunuz, ayaklı gazetelerim. İlk adım videolarınız mevcut ama ben temsili bir fotograf ile bu önemli gelişmeyi haber vermeyi uygun buldum. 1969 yılında Apollo 11'den aydaki ilk ayak izlerinin fotografları gönderildi dünyadakilere. Kendisi küçük ama insanlık tarihi için büyük bir adım olan aydaki ilk adımdan yıllar sonra bizim evimizde de insanlık için küçük ama bizim ailemiz için büyük adımlar atıldı. Emre ve Ozan artık kendi ayaklarının üzerinde durmaya başladılar. Durmakla da kalmadılar artık yürüyorlar!!
