El-Ayak-Ağız Hastalığı mı? O da ne!

Atalarımız boşuna "iti an çomağı hazırla" dememiş. En son yazıda "hastane", "doktor", "tahlil" gibi kelimeleri bol bol kullanınca hastalık geldi kapımızı çaldı. Hangi hastalık mı? El-Ayak-Ağız! O da ne?

Sevgili Ozan ve Emre,

Tebrikler neşeli böceklerim. İlk bulaşıcı çocuk hastalığınızı geçirmektesiniz. Üstelik anne ve babanızın daha önce adını sanını hiç duymadıkları bir hastalık geçirerek genel kültürlerine katkıda bulunuyorsunuz. İki güzide doktorun teşhisiyle el-ayak-ağız rahatsızlığı geçirmektesiniz.

Perşembe günü ofisteyken aldığım bir haberle uça koşa eve vardım ve Emreyi doktora götürdüm. Özellikle ağız bölgesinde sivilce, alerji, su çiçeği benzeri döküntüler vardı. Günün ilerleyen saatlerinde ellerinde özellikle bileklerinde de bu döküntüler görünmeye başladı.

Doktorlardan edinilen bilgilere göre bu hastalık hayati bir hastalık değil, sıkıcı bir bulaşıcı hastalık. Genellikle 10 yaş altı çocuklarda görülüyor. Nadiren de olsa yetişkinlerde de görülebiliyor. Özellikle çocukların ortak yaşam alanlarında yani parklarda, bahçelerde, kreşlerde bu hastalık kısa sürede salgına dönüşebiliyormuş. Her hastalık gibi el-ayak-ağız hastalığında da hijyen önemli. Ellerin sık sık yıkanması, çocukların kullandığı oyuncakların temizlenmesi şart. Hastalık bittikten sonra bir bayram temizliği yapmak şart yani. Bu hastalık viral bir enfeksiyon. Bu hastalığı geçiren çocukların diğer çocuklarla birarada tutulmaması önemliymiş. Hoş ikiz olunca bu tavsiye işe yaramıyor. Her iki doktorda  " Ozanda kısa zamanda bu hastalığı geçirir" dediler. Nostradamus olmaya gerek yok tabii. İkiz kardeş herşeyi paylaşır geyiği hastalıkları da kapsıyor. Gerçekten de bir iki gün sonra Ozan'ın ateşi çıktı ve ağız çevresinde döküntüler kendini gösterdi.

Çok şükür ki bu hastalık bir hafta-on gün içinde kendiliğinden geçiyormuş. Mühim olan hastalık süresince bebeklerin ateşini kontrol altında tutmak ve sağlıklı beslenmelerine özen göstermek. Bu pek de kolay olmuyor çünkü bu döküntülerden ağız içi veya boğazda da olabileceğinden bebekler yutkunurken zorlanıyorlar. Emreciğimin bademciğinde de gördük bir tane yara. Doktorumuz Emre ve Ozanı hastalık süresince ılık ve mümkün olduğunca sıvı yiyeceklerle beslememizi tavsiye etti ve sıcak yiyeceklerden kaçınmamız konusunda bizleri uyardı. Ben de onların yalancısıyım...Siz yine de kendi doktorunuza danışın zira bu bir sağlık sitesi değil ve her bebeğin geçirdiği rahatsızlık ve bu rahatsızlığın şiddeti farklı olabilir. Biz Emre ve Ozanı meyveli yoğurtlar ve ılık çorbalarla beslemeye özen gösterdik. İşe yaradı.Çok şükür yavaş yavaş yaraları kabuk tutmaya başladı.

Büyüyorsunuz neşeli böceklerim. Gaz sancısının yerini bulaşıcı çocuk hastalıkları almaya başaldı. Bağışıklık sisteminiz güçleniyor ve siz gerçek hayata ve mikroplarına daha hazırlıklı hale geliyorsunuz. Varsın bir iki gece uykusuz kalalım, siz iyileşin de...

Şır bebeğim şır

Hastanelere gitmeyi oldum olası sevmemişimdir Doktor fobim olduğundan falan değil, mekansal olarak hastaneleri sevmememden kaynaklanıyor bu durum. Sağlam git hasta çıkarsın bence hastanelerden. Ne yalan söyleyeyim anne olduktan sonra, daha doğrusu hamile kaldıktan sonra  sık girmeye başladım hastanelerin kapısından adeta ayaklarım alıştı. Hiç hastalık olmasa da rutin kontroller var  sık sık.

Kaderin cilvesine bakın ki benim de ismimin başında "doktor" ünvanı var. Lakin bu ünvan hekimlikten gelmiyor benimkisi doktora sonrası elde edilen bir ünvan. Tıp ile uzaktan yakından alakası olmayan bir alandan doktorluğum. Neyse bu başka bir yazının konusu...




Sevgili Emre ve Ozan,

Bu cumartesi rutin doktor kontrolünüz vardı. Kan ve idrar testi istedi Doktor Nineniz sizden. Daha öncede kan aldırmış olduğunuzdan çok hazırlıklıydık kan alımına. Oyuncaklarınız, emzikleriniz, su ve annenizin şefkatli kucağı emrinize amadeydi. Sorunsuz sıkıntısız kanlar alındı çok şükür. Sıra geldi idrara. Kulağa idrar alımı daha kolay olurmuş gibi geliyor da , hiç öyle olmadı.


Bebekler için plastik poşetler varmış. Vücuda yapıştırılıyor bu plastik poşetler ve idrar beze değil de poşete biriktiriliyor. Teoride çok başarılı ama pratikte sınıfta kalır. Hemşire abla ikinize de taktı bu poşetlerden ve "biraz vakit geçirin sonra bakarız işeyip işemediklerine" diyerek gitti. Gidiş o gidiş. Dakikalar geçti ne hemşire abladan ne sizin çişten haber yok. Vakit geçirmek için oyunlar oynadık, alışveriş yaptık, bol bol su içtik, içirdik. Sanki yağmur duasına çıkmış İstanbul halkıyız...Acaba barajlar dolacak mı?

Sonuç: Hastanede işemediniz neşeli böceklerim. Üç beş poşet verdiler yanımıza, yolladılar bizi evimize. Öyle de sıkı tembih ettiler ki -yarım saat, kırk dakika içinde idrar örneğini tahlile yetiştirmeniz lazım- diye... Beni aldı mı bir telaş- ya zamanında yetiştiremezsek diye...Sanki idrar şişesi elimde patlayacak, kendi kendini imha edecek yarım saat içinde...Bir panik senaryosunun içindeyim. Başrollerde bizim aile üyeleri, film müziği Emel Sayın "Yağdır Mevlam Su".

Başladık poşetleri takmaya, Bir:  karavana...  Poşet boş, bez sırılsıklam. İki: karavana...  Poşet bulanmış pufa. Üç: Karavana... Emeklerken poşet çıkmış gitmiş. Ha gayret dedik, tam vazgeçmiştik ki; Ozanla yüzümüz güldü. Bir nevi Eurovision Sertab Erener birinciliği ...En beklenmedik anda başarıya ulaştık. Koştum gittim hastaneye elimde şişe. Peki ya Emre?

Tam 24 saat sonra mutlu sona ulaştık Emreciğimle. O da kademeli; hemen şır diye olmadı yani. Biraz birikmiş poşette, kaptım gittim hastaneye- hemşire abla dedi ki "bu yetmez- çay kaşığı kadar değil en az tatlı kaşığı kadar idrar lazım". Döndüm tekrar eve. Emel Sayın featuring Emine Beder. Başladık mutfak gereçleriyle ölçü hesabına...Çiş yavrum çiş..Şır bebeğim şır....Yağdır Mevlam su, çatlayan dudaklara, sararan yapraklara, yağdır mevlam su...Neyse ki şansımız yaver gitti de hem İstanbul'a yağmur yağdı barajlar dolu, hem Emrenin poşet doldu.

Teyze sana ne?

İkiz bebeklerle yaşamak insanı gençleştiriyor. İkiz bebeklerle gezmek insanı popülerleştiriyor. Bunu bilir bunu söylerim, tecrübeyle sabit. Nasıl mı?



Sevgili Ozan ve Emre,

Sanmayın ki sizden önce etrafta dolanırken ilgi çekmiyordum. Eline yüzüne bakılır cinsten hoş bir kadınım, sizden öncede öyleydim. Lakin sizden sonra popülerliğim oldukça arttı çünkü insanların hemen dikkatini çekiyorsunuz. Yolda, parkta, pazarda, hastanede; hemen hemen her yerde teyzeler yanımıza geliyor ve gülümseyen gözlerle "İkizler mi?" diye soruyorlar. Gülümseyerek cevap veriyorum: "Evet". Eğer sohbet anında babanız varsa cevap vermek için hemen atılıyor: "Hayır, aslında üçüzler, üçüncüyü evde bıraktık".



İkizler mi sorusu geçildikten sonra yurdum teyzesi anketteki diğer soruları sormaya başlıyor. "Ailenizde ikiz var mı?" "Evet teyze, var. Sizden tatlı olmasın bir teyzem var, onunda ikizleri var. Anneanneminde ikiz kardeşleri varmış ama yaşamamış. Eğer aile tarihimize dair bu kadar bilgi sizin için yeterliyse yoluma devam etmek istiyorum". Fakat çoğunlukla yetmiyor Ozan ve Emreciğim çünkü ankette daha sorulacak çok soru var. İşte en can alıcı soru: "Tüp mü doğal mı? "

Ey güzel yurdumun nur yüzlü teyzesi hep tıp okumak istedin de ailen mi engel oldu ya da hayat seni başka alanlara yönlendirdi de Dr. House'culuk oynamak içinde ukte mi kaldı? Gerçekten merak ederek soruyorum: Bu bilgi senin ne gibi bir işine yarayacak? "Hayır, doğal ikizler, Allah vergisi. Zaten tek yumurta ikizler, tüp bebek genelde çift yumurta ikizleri oluyor. Bizim ki doğal, organik yumurta gibi."

Tonton teyze tatmin edici cevabımla memnun devam ediyor GBT sorgulamasına "Zor oluyor değil mi?" "Hiç bebek bakmak kolay diyene rastlamadım teyze, biri de zor ikisi de zor. Aslında bebek bakmak zor." Hafif bir kıpırdanma, yola devam ediyormuş hissi uyandırıp son darbeyi indiriyor teyze: "Aynı hissediyorlar değil mi? Öyleymiş. Biri ağlayınca öbürü de ağlıyordur. Kardeşinin canı acıyınca falan hissediyordur öbürü" "Evet, Bridgette Bardot-Elizabeth Taylor kırması teyzem, aynen dediğin gibi. Ayrı iki birey değil bunlar, farklı hisleri, beğenileri, ihtiyaçları yok bunların. Hep aynı...Hatta birini doyuruyorum diğeri tok hissediyor. Mama maliyeti düşüyor böylece."

Ha bu arada son soruyu da ben yönelteyim: Sana ne teyze? 

Carpe Diem

'Ezilenlerin Pedagojisi" adlı başyapıtında Freire nesneleştirici eğitim modelini eleştirerek bu modele "bankacı eğitim modeli" adını verir. Onun kaleminden bankacı eğitim anlayışı "kendilerini bilen sayanların, yine onlar tarafından hiçbir şey bilmez sayılanlara verdiği bir armağandır". "Başkalarını mutlak bilgisiz saymak baskı ideolojisi için karakteristiktir" diye ekler Freire.



Freire'yi anmam Dead Poets Society'deki öğretmek yerine kendini gerçekleştirmek için özgürleştirici bir öğrenme ortamı yaratmayı tercih eden edebiyat öğretmeni Keating karakterine hayat veren Robin Williams'ı uğurlamak adına....

Sevgili Emre ve Ozan,

Anneniz henüz onbir oniki yaşlarındayken kendisi de psikoloji/felsefe öğretmeni olan annesi ve edebiyat öğretmeni olan babası ile izlemişti Dead Poets Society'i ilk kez. Filmi öneren sevgili annesi yani sizin biricik anneannenizdi. Kaderin cilvesine bakın ki o günlerde annenizin aklının ucundan bile geçmemişti  bir gün akademisyen olacağı ve sayısını şu an kendisininde bilmediği kadar çok öğretmenin yetişmesinde katkısının bulunacağı.

Anneniz filmden çok etkilenmiş ve filmin bitişini takiben etrafta "Seize The Day" diyerek gezen bir çocuğa evrilmişti. Dilerim demekle kalmamış, hayata da geçirmiştir "anı ya da günü yaşamayı". Zira annesi ile geçireceği sayılı yılları, günleri yani anları, anıları vardı.

Anneniz Dead Poets Society filmini en son babanızla izledi bu kış. Sizin bebekliğinizin ilk günlerine rastlayan; gaz sancıları, gece gündüz karmaşaları arasında geçen uykusuz gecelerin birinde yattığı tavşan uykusunda nasılsa gördüğü ve daha sonra hatırlayabildiği rüyasında babanızla oturmuş Dead Poets Society'i izliyordu evde. Rüyasını babanıza anlatınca birkaç gece sonra intenetten buldu babanız filmi ve kimbilir bilmem kaçıncı kez izlediler birlikte. Babanız "biz de Hababam var, adamlar da Ölü Ozanlar Derneği "diyerek bir film serisine atıf yapmış ve sosyolojik bir yorumda bulunmuştu. 

Şimdi size tavsiyem: Büyüp aklınız erince tüm Hababam Sınıfı serisini izleyin. Bol bol gülün, eğlenin. Hababam Sınıfı candır. Hatta izlemeden önce Rıfat Ilgaz'dan okursanız daha da güzel. Hababam serisi bittikten sonra çok ara vermeden Dead Poets Society (Ölü Ozanlar Derneği) filmini bulun ve seyredin.  Not edin: "Kim ne derse desin" filmde de söylenildiği gibi "kelimeler ve düşünceler dünyayı değiştirebilir." "Ağlamak değil gülmek için sebepler arayın." "Vakit varken tomurcukları toplayın, zaman hala uçup gidiyor ve bugün gülümseyen bu çiçek belki yarın ölüyor".
Carpe Diem.

Bu araba buraya park etmez

Bebek arabalarıyla yürüyüşe çıkmaya başladığım ilk günden itibaren beni sinir eden, yoran, strese sokan ve umutsuzluk girdabına sürükleyen bir durum var. Kaldırımlarda ve özellikle engelli ve bebek arabaları için yapılmış olan rampalarda park eden arabalar.

Kaldırımdan neşe içinde yürüşünüzü yaparken bir anda önünüze çıkıveriyorlar. Sayıları hiç az değil, dolayısıyla gülüp geçemiyor, yolunuza devam edemiyorsunuz. Bebek arabalarıyla yola inip trafiğin aktığı yollarda ilerlemeye çalışıyorsunuz ta ki yendien kaldırıma çıkabilinceye kadar.

Sevgili şöför arkadaşım, belki farkında değilsin. Park ettiğin yer kaldırım. Yani yayalar için bırakılmış güvenli alanlar. Ben iki bebek arabası ile senin park edili halde bıraktığın ve çoğunlukla kaçıp gitmişsin gibi kaldırımın tam ortasında ya da rampanın tam üstünde arzı endam eden araban yüzünden yoluma devam edemiyorum. Kendimi dahası bebeklerimi tehlikeye atmak zorunda kalıyorum. Ne olur saygı göster, empati kur ve arabanı trafik kurallarına uygun yerlerden birine bırak. Bu araba buraya park etmez. Sevgiler.

Sevgili şöfor arkadaşım, belki de farkındasın. Park ettiğin yer kaldırım. Yani yayalar için bırakılmış güvenli alanlar. Sen "aman ne var, işim iki dakika da bitecek- yıllanacak değilim, gider gelirim hemen" diye aklından geçiriyor olabilirsin. Ben senin bu düşüncesiz davranışın nedeniyle iki bebek arabasıyla kaldırımda yoluma devam edemiyorum, rampayı kullanamıyorum. Dolayısıyla kendimi daha önemlisi bebeklerimi tehlikeye atmak zorunda kalarak yola iniyorum. Ne olur bencil olma, saygısızlık yapma ve arabanı park edilmesi yasak yerlere park etme. Düşün ki bebek arabalılar, engelli arabalılar ya da yayalar oradan geçecek ve sen onlara engel oluyorsun. İki dakikada da gidip gelmiyorsun, hiç uydurma. Bu araba buraya park etmez. Sevgiler.


O kadar sık karşılaşılan bir durum ki artık harekete geçmeli diye düşündüm. Eğer şöfor oralardaysa sözlü uyarıyorum. Değilse etrafa bakınıp nerede olabileceği hakkında fikir yürütüyorum. Etrafta ki mağazalar, bankalar aranınca çoğu zaman şöfor çıkıyor. Hatta topluluk içinde uyarılmaktan ötürü şaşırıyor çoğu zaman da utanıyor. Eğer şöföre hiç ulaşamazsam öncama not yazıp bırakıyorum.


Bir kişide bile fakındalık yaratabilsem kar diye umut ediyorum.

Tatil maceramız: RUTİNİN DIŞINA ÇIKMAK

Tatil demek biraz da rutinin dışına çıkmak demek; bebek bile olsanız...Emre ve Ozan'ın tatildeyken düzenlerinin bozulmaması için gereken özeni gösterdik. Yine de tatilde olmanın onların hayatlarına kattığı renkler ve eğlenceler rutinin dışına çıktıkları anlarda onları kıskıvrak yakalayıverdi. Biz de onların keyfine hiç ilişmedik. Nasıl mı?

En basit örneği kahvaltıları. Belki kahvaltı saatleri aynı kaldı ama kahvaltılarına eşlik edenler şenlendi. Her sabah salonda camın önünde mama arabasında çeşitli oyuncaklarla ettikleri kahvaltılarının yerini yazlıkta bahçede kedili kahvaltılar aldı örneğin. "Gel pisi gel geeel" eşliğinde yazlığın meraklı kedileri her sabah ziyaret eder oldular Emre ve Ozan'ı. Allah ne verdiyse kimi zaman peynirli, salamlı, sucuklu kimi zaman kuru ekmekli ziyafet çektik yazlığın kedilerine. Önümüzdeki sene yolumuzu dört gözle bekleyeceklermiş. Biz de sizi özleyeceğiz. Yine buluşalım pisiler,  e mi?

Aramızda mesafeler olsa da biz sizi İstanbul'da parklarda ve apartmanımızın önünde yine besleriz. Ve koro halinde sesleniriz arkanızdan: Gel pisi gel geeeel!

Tatil maceramız: DENİZ ve HAVUZ

İster bebek olun ister yetişkin tatilin fitratında yüzmek var! Havuz da olur deniz de! Yeter ki güneşe he de! Emre ve Ozan yıkanmayı çok seven iki bebek. Banyo sırasında küvetlerine oyuncak atarak banyo saatini keyifli geçirmelerini sağlıyoruz. Yine de deniz ve havuzda nasıl bir macera yaşayacağımızı merak ediyordum.

 

Havuz derken yanlış anlaşılma olmasın, bahsettiğim şişme havuz. Zira ben iki yaşından küçük bebeklerin litrelerce kimsayal atılan havuzlara (çocuk havuzu olsun ya da olmasın) sokulmasına karşıyım. Her şeyin doğalı güzel ve sağlıklı. Deniz ve deniz suyuyla doldurulmuş şişme havuzlar bebeklerin keyifli vakit geçirmesi için yeterli.


Emre ve Ozan!ı ilk önce Milli Parkta denize soktuk. Eşimle Kuşadasında en sevdiğimiz yerlerin başında Milli Park geliyor. Denize girmek için değil Türkiye'de dünyada sayılı bir yer Kuşadası Milli Park. Fakat tecrübe ttik ki bizim bayıldığımız suyu Emre ve Ozan için fazlasıyla soğuk. Bu tecrübeden sonra onları Güzelçam'da denize soktuk. Burada deniz suyu daha sıcak olduğu için daha uzun ve keyifli saatler geçirebildik denizde.


Bu sene her bebekte olan adeta moda çılgınlığı üstü korunaklı deniz arabaları var. İki tane almakla ne iyi etmişim. Hem Emre hem Ozan denizde bu şişme arabalarla vakit geçirmekten çok keyif aldılar. Eğer onlar olmasaydı denize daldır çıkart pek de keyifli vakit geçiremeyebilirdik. Sonuçta bunlar bebek; henüz kumsalda kumdan kale yapma yaşında değiller. Malum bebekler için denizde aktivite pek kısıtlı. İşte bu şişme arabalar her derde deva olmasalar da aktivite bulma sorununa çareler...


Yazlık evdeyken de Emre ve Ozan'ı deniz suyuyla doldurduğumuz en büyük boy şişme havuza koyduk. İçine kepçe ve üç adet küçük oyuncak balık attığımız bu havuz onlar için çok keyifli oldu. Sonraları havuzun içine daha değişik oyuncaklar atarak havuz ortamını şenlendirdik. Söz konusu ikizler olunca en büyük boy havuz gerekiyormuş çünkü her ikisininde suda rahat hareket edebilmeleri ve tek başlarına da oynayabilmeleri için alan şart. Bir de daha küçük havuzumuz vardı; o pek işe yaramadı.

Deniz ve havuz tecrübesi bebekler için çok yararlı. Gözlemlediğime göre hem Emre hem Ozan adeta vücutlarını keşfettiler ve su içinde hareket ederken güvenlerini kazandılar. Attıkları kahkahalar da bize kar kaldı :)

Tatil maceramız: UÇMAK

Bebekle uçağa binmek bir çok anne baba için stres yaratıcı bir durumken ikiz bebeklerle uçağa binmek korkutucu bir durum olarak algılanabilir. İstanbul-İzmir gidiş dönüş iki sefer yapmış tecrübeli (!) bir anne olarak izlenimlerimi ve ikizlerle ilk uçuş deneyimimizi paylaşalım istedim.



İzmir'e gidiş günümüz oldukça dramatik başladı. İstanbul'da adeta gök delinmiş ve bizlere "tatil için benden uzaklaşmak mı! Bir kere daha düşünün" der gibi ilahi mesajlar gönderiyordu çakan şimşeklerle. Aradığınız numaraya ulaşılamıyor şekerim: Emre ve Ozan bugün hayatlarında ilk kez uçacak! İstikamet İzmir!

Efi ile hava alanından giriş yaparken önce derin birer nefes aldık. Hava alanı girişte gülümseyen iki görevli bize yardımcı oldu, bizimle sohbet etti ve bebeklere de sevgi gösterisinde bulundu. Bebek arabaları el dedektörüyle arandı ve bebekler görevlilerin kucağında beklerken biz gerekli aramalardan geçirildik.

Check-in yaparken öğrendiğimize göre iki bebek yan yana uçakta seyahat edemiyormuş çünkü bebek maskeleri sadece cam kenarlarında varmış. Dolayısıyla bebekler cam kenarında oturmak zorundaymış. Bize arkalı önlü koltuklar verildi. Arkalı önlü oturmanın avantajını yaşadık. Arkalı önlü oturunca iletişiminiz kopmuyor. Elden ele biberon, emzik ve oyuncak yardımında bulunabiliyorsunuz. Eğer birbirinden kopuk iki yerde seyahat etseydik lojistik açısından sıkıntı çekerdik. İkizlerle uçuş yapacaklara arkalı önlü oturmayı öneririm. Yer belirlenme esnasında bebek arabaları için iki poşet teslim edildi. Uçağa binerken bu poşetlere bebek arabaları demonte edilerek konuluyor ve görevlilere teslim ediliyor.

Bekleme alanına girmeden önceki kontrolde de her şey yolunda gitti. Adeta super starlarla geziyorduk. Görevliler "ikizler mi? Ne tatlılar! İsimleri ne?" gibi soru ve yorumlarla bizlerle sohbet ediyor, o sırada da işlerimizi çabucak hallediyorlardı. Adeta rüyadaydık.

Uçağa binerken arabaları demonte ettim ve bu esnada da yer görevlisi yardımcı oldu. Uçakta önde ben ve Emre; arkada Ozan ve Efi yerlerimizi alınca başladı tatlı bir telaş: Yanımıza kim düşecek?

Ozanla Efinin yanına bir karı koca oturdu. Yol boyu ne sohbet ettiler, ne de şikayet.
Bizim yanımıza şen şakrak üç kadın yerleşti. Diğer sıranın koridor tarafına şarkıcı Yeliz, bizim sıranın koridor yanına Neslihan Yavuzcan ve hemen Emreyle benim yanıma da siyahlar içinde güler yüzlü bir kadın  oturdu. Bizim yanımıza oturan dünya tatlisi kadının kim olduğunu çok sonra anımsayacaktım.

Bu şen şakrak gizemli kadın ilk önce Emreyi sevdi, onunla sohbet etti. İlk kez uçtuğunu öğrenince de hatıra kalsın diye fotografımızı çekti ve uçaktan iner inmez what's up ile bana gönderdi. Sıcak ve rahat tavırları bebeklerle seyahat etmenin stresini yaşayan bendenize adeta sakinleştirici gibi geldi.  Bu şeker kişinin Neslihan Yargıcı olduğunu ben ancak uçaktan inmiş arabayla yazlığın yolunu tutmuşken anımsayabilecektim.

Uçuş öncesinde Emre ve Ozan için yeni iki oyuncak almıştım. Daha önce hiç görmedikleri yeni oyuncaklarla dikkatlerini çekmeyi başarmıştım. Oyuncakların yanı sıra uçuş güvenlik kartları ve ucuş dergileri de onların keyifli vakit geçirmesini sağlayan kurtarıcılarımız oldu.

Tüm uçuş boyunca emzikleri ağızlarındaydı. Emme hareketi küçük bebeklerde uçuş sırasında gerçekleşen basınç farkının yarattığı huzursuzluğu gidermek için önemli. Aynı nedenle kalkış ve iniş sırasında su içirmekte çok faydalı. Su gibi gidip geldik denir ya biz de ikiz bebeklerle olmamıza rağmen kuş gibi uçtuk gittik. Sıfır sorun sıfır stres :)

Keşke uçuş maceramız bu kadar olsaydı. Romantik-komedi tadında ünlülü, fotolu ve mutlu...

Dönüş maceramız ise tam tersi stresli, ağlamalı ve saygısız yolculu, iş yapmaz görevlili adeta korku-macera-gerilim tadında yaşanacaktı.

Adnan Menderes Hava alanına bismillah sinir harbi içine girdk. Daha girişte suratsız bir görevli arabaları demonte etmemizi söyledi. Biz gelirken böyle yapılmadı deyince de boş boş bakıp ama demonte etmelisiniz diyerek ilgisiz bir tavır takındı. Ben demonte işlemini yaparken bebeği ne yapacağım? Bana yardım etmelisin o zaman sevgili görevli. Bebeği kucağına almak istemedi, arabayı demonte etmeye yardım da etmek istemedi. E ne yapayım dört kolum yok ya? Emreyi kucağına zorla verdim ve arabayı demonte ederek kontrolden geçirdim. Aynı şekilde Ozanı kucağına verdim ve onun arabasını da demonte ederek kontrolden geçirdim. Check-in sonrası da aynı işlemi yaptırdılar. Üşenmedim saydım o akşam uçuş sonrası eve vardığımda tam 18 kere bebek arabası demonte edip takmışım.

Uçuş öncesi arabaları demonte ederken yardım eden olmadı. Eğer geliş uçusunda ki görevlilerin yardımını yaşamamış olsam demek böyle der susardım belki de. Fakat bir önceki uçuşta ne kadar yardımcı olduklarını gördüğüme göre en azından ufacık destek talep etmek hakkım diye düşündüm ve gördüğüm tek görevli olan hostesten yardım istedim. Boş gözlerle bakarak benim görevim yolcuları uçağa almak hanımefendi dedi ve gitti. Onunla iş tanımı yapacak vaktim yoktu zira zamana karşı yarışıyorduk. Hiçbir yer görevlisi de yardım etmedi. Sonradan sahneye giriş yapan ve  yardım etmesi gereken yer görevlisi bitmek bilmez bir telefon konuşmasıyla çok meşguldu. Tüm bu esnada uçuş kartlarımızdan biri poşetle birlikte kaldırılmış ve uçağa binince yaşanacak olan yer sorununa adeta davetiye çıkarmıştı.

Nereye oturacaktık? Bu esnada kendini bilmez, suratsız (gerdirmekten ve detokstan suratı artık robotlaşmış) bir nine (eminim o kendisini genç kız hissediyordur) bize laf attı. Oturun artık falan diyerek. Hem de kucağımızda bebekler olmasına ve daha yerleşmemiş bir sürü yolcu olmasına rağmen (zira uçuş kalkış saatine daha vardı) Sonrasında kendisi yerini değiştirdi ve benim yanımda oturan kibar beye de "siz de yerinizi değiştirin de rahat yolculuk edin" diyerek aklınca bana laf soktu. O kadar konforlu yolculuk yapmak istiyorsan sayın bayan, business uç ya da kendi uçağınla seyahati dene. Biz bebekli aileler de ulaşım aracı olarak uçağı kullanacağız çünkü. Sevgiler.

Tüm bunlara inat Emre sessizce dönüş yolculuğunu tamamladı. Fakat Ozan pek de sessiz sayılmazdı. Yol boyu ses ve çığlık denemelerinde bulundu ve bol bol ağladı. İlk uçuşumuzdaki taktikler pek de işe yaramadı bu sefer. En azından Ozan üzerinde. Bir de üstüne hava alanı yoğunluğu nedeniyle on dakika uçak içinde bekledik. Lafın kısası, çok kötü olmamakla birlikte pek de kolay olmayan bir uçuş oldu bizim için.

Uçaktan indikten sonra hava alanı içi otobüsüne binmemiz gerekti. 21. yüzyılda parlayan yldızımız Atatürk Hava alanında kullanılan otobüslerin rampaları yokmuş bunu öğrendim. Bebek arabalarını sırtlayıp otobüse çıkarmamız gerekti. Haydi bebekler çok ağır değil, engelli ve yaşlılar seyahat ederken durum ne oluyor düşünmek bile istemiyorum.

Dileğim o ki; Bizi ve diğer ikiz anne/babalarını saygısız yolculardan, tembel görevlilerden, hava alanı yoğunluğundan ve teknoloji dışı kalmış araçlardan koru Yarabbi! Amin.